Kurdistan/Irak,a long cherished wish

 

Kurdistan/Irak,a long cherished wish

Naar de grens van Irak. De Turkse grens eist papieren, stempels, wachttijd, baksjees en nog meer papieren. Wegenbelasting. De bureaucratie is traag, maar vriendelijk. Dan zwaait de slagboom open. En ik rijd door. Naar de grens van Irak en het Autonome gebied Kurdistan. Een grens die ooit gevaar betekende, maar nu meer symbool staat voor overgang: van oorlog naar vrede, naar vooruitgang. Na ongeveer 10 minuten heb ik alles achter de rug en mag het land in. Dan wacht een verrassing. Het is de eerste dag van het Offerfeest. Alles, maar dan ook alles is gesloten. Wilde nog een verzekering afsluiten omdat mijn verzekering Irak niet dekt maar is geen kantoor. Hier verzekerd niemand zich. Banken: dicht. Winkels: dicht. Geld wisselen. No have, Sir. Sim kaart? Over vier dagen weer. In Duhok rijd ik verkeerd, navigatie werkt niet maar de lifter trekt mijn deur open en roept alvast “You going to Arbil?” Hij wacht mijn “yes” niet af en zit bovenop mijn landkaarten, mijn cd’s en mijn meegenomen lunch van het ontbijt. Hij is leraar, een Turkse Koerd en spreekt redelijk Engels. In de verte doemt de stad op. Modern, maar met de contouren van veel hoogbouw en enorm veel tankstations. Heb gelezen dat exact in het midden van de stad er nog een oude Citadel overeind staat. Het is wel UNESCO Werelderfgoed. Daar rond omheen de Bazaar (gesloten dus) en veel spuuglelijke wijken. Een stad waar de beschaving al zo’n 6.000 jaar bezig is, maar waar je ook gewoon moderne koffiebars en winkelcentra vindt. Handdrukken zijn oké, tenzij iemand z’n hand op z’n hart legt. Dan doe je hetzelfde. Ik ga het allemaal zien. Onderweg veel grote gezinnen in een niet zo grote auto met achterin ook nog de te offeren geit. Op en rond het grote plein van Erbil veel afbeeldingen van de overleden leider van de Peshmarga Mustafa Barzani. Hij was de grote rebellen leider van de Koerden en wordt met veel liefde geëerd. Voordat ik de stad bereikte nog een roadblock. Ik moest stoppen, de man met het automatische wapen lachte. “Alles goed mijnheer?” Mijn eerste roadblock en direct perfect Nederlands. “Welkom, wij Koerden houden van Nederland”.