Istanbul, Mon Amour
The morning began in Ankara, with a visit to the best museum in Turkey: the Museum of Anatolian Civilizations. Small, but beautiful. A time capsule of clay tablets, bronze gods, and beheaded figures. So much history buried in this land. And more importantly: so much history written here. Even the building is a sight in itself, with domes and vaulted ceilings that instantly transport you to distant centuries. You wish the museum were bigger, or actually, that you simply had more time. But in the end, the most striking exhibit turned out to be the cashier’s lips. 3,000 years ago, they couldn't sculpt anything that beautiful. I made a quick stop at the Citadel too, but nothing stuck. The road was calling. One straight drive to Istanbul. Roughly the same distance as Den Bosch to Paris, doable. And then, after hours of asphalt, suddenly that skyline. Minarets, bridges, hills, the Bosphorus. What a breathtaking city. I’m staying near Taksim Square, but the real charm is in the surrounding streets. Winding alleys with staircases, drifting music, the smell of roasted chestnuts, and cafés you can't help but linger in. Tiny shops full of useless junk you somehow don’t end up buying. The city is like an old lover, showing off her best side. I spent the entire afternoon wandering aimlessly. Just looking, tasting, breathing. Istanbul has something most other cities have lost: layers. Every corner a memory, every façade a story. And me? I fell in love all over again. With this magnificent city. I think I’ll stay a little longer.
Istanbul, Mon Amour
De ochtend begon in Ankara, met een bezoek aan het beste museum van Turkije: het Museum van de Anatolische Beschavingen. Klein, maar prachtig. Een tijdscapsule van kleitabletten, bronzen goden en onthoofde figuren. Wat ligt er toch veel geschiedenis in Turkije. En is er vooral geschiedenis geschreven. Het gebouw zelf al een bezienswaardigheid, met koepels en gewelven die je meteen naar lang vervlogen tijden terug brengen. Je zou willen dat het groter was, of eigenlijk: dat je meer tijd had. Maar uiteindelijk waren de mooiste museumstukken de lippen van de cassiëre. Dat konden ze 3000 jaar geleden nog niet, zoiets fraais boetseren. Nog even de Citadel bezocht maar daar bleef niets van hangen. De weg riep. In één ruk door naar Istanbul. Ongeveer even ver als van Den Bosch naar Parijs, dus goed te doen. En dan, na uren asfalt, plotseling die skyline. Minaretten, bruggen, heuvels, de Bosporus. Wat is het toch een imponerende stad. Ik slaap vlak bij het Taksimplein, maar de echte charme zit in de straten eromheen. Steegjes met trappen, flarden muziek, geur van gebrande kastanjes, en overal kleine café’s waar je blijft hangen. Boetiekjes vol troep waar je toch niets koopt. De stad is als een oude liefde die zich van haar beste kant laat zien. Ik liep de hele middag rond zonder doel. Alleen maar kijken, proeven, ruiken. Istanbul heeft iets wat andere steden kwijt zijn: lagen. Elke straathoek een herinnering, elke gevel een verhaal. En ik? Ik was zomaar weer verliefd. Op deze geweldige stad. Blijf nog even.
