Topkapi Palace
Turns out that during all my previous visits to Istanbul, I completely missed the Topkapi Palace. Not a flicker of memory. Nothing. No tiles, no tulip motifs, no little sultan jacket. So today: no Hagia Sophia, no Blue Mosque. Been there, done that. I wormed my way through the crowd towards the palace of the sultans. And yes, 60 euros for a ticket. And once inside, you’re invited to open your wallet again, for the treasure chamber full of ladies, the harem. But then, you’re in. And you feast your eyes. Room after room of pure opulence. Tiles, tulips, tapestries, weaponry. Gilded ceilings and mirrors that have been admiring themselves for centuries. And today, me, just once. Each chamber more extravagant than the last. And still, I kept thinking: where have I seen this before? Right, at every self-respecting king, emperor, or dictator’s palace. Apparently, they all shop from the same catalogue: Gold & Glitter, edition 1456. The real surprise was the clothing section. Those fabrics! Patterns you still see today on the street, in cafés, on cushions, on dresses. Fashion may change, but the sultan’s taste clearly endures. Then I wandered back to Taksim on foot. No rush, just meandering. Left into an alley because it looked promising, right back out because it didn’t deliver. Sometimes a gem: a hidden café, a seller with stories, a man pouring tea as if it were poetry. Istanbul is one of those cities you never fully understand. Just when you think you’ve got her figured out, she whispers something new in your ear. Today she said: “You’ve missed the palace all this time, but you made it right.” And she was right.
Topkapi Palace
Blijkt dus dat ik bij al mijn vorige bezoeken aan Istanbul het Topkapıpaleis gewoon straal gemist heb. Geen flard van een herinnering. Niets. Geen tegeltje, geen tulpenmotief, geen sultans colbertje. Dus vandaag: geen Aya Sofia, geen Blauwe Moskee. Been there, done that. Ik wurmde me door de mensenmassa richting het paleis van de sultans. En ja hoor, 60 euro voor een kaartje. En dan, eenmaal binnen, mag je voor de schatkamer vol meisjes, de harem, nóg eens je portemonnee trekken. Maar goed, dan ben je binnen. En dan… kijk je je ogen uit. Zaal na zaal vol pracht en praal. Tegels, tulpen, tapijten, schiettuig. Vergulde plafonds en spiegels die zichzelf al eeuwen bekijken. En mij, voor één keer. Het ene vertrek nog overdadiger dan het andere. En toch dacht ik steeds: waar heb ik dit eerder gezien? Juist, bij elke zichzelf respecterende koning, keizer of dictator. Blijkbaar shoppen ze allemaal in dezelfde catalogus: Goud & Glitter, editie 1456. De kledingafdeling was de verrassing. Die stoffen! Patronen die je nog steeds op straat tegenkomt, in cafés, op kussens, op jurken. De mode mag dan wisselen, de smaak van de sultan leeft voort. Daarna te voet terug naar Taksim. Geen haast, gewoon slenteren. Linksaf een steegje in omdat het er goed uitzag, rechts weer uit omdat het tegenviel. Soms een vondst: een verstopt café, een verkoper met verhalen, een man die thee schonk alsof het poëzie was. Istanbul is zo’n stad die je nooit helemaal kent. Denk je dat je haar doorgrond hebt, fluistert ze weer iets nieuws in je oor. Vandaag zei ze: “Je hebt steeds dat paleis gemist, maar je hebt het hersteld.” En ze had gelijk.
