Antalya, old city
Soms moet je gewoon even kilometers maken. Van het marmer naar de zee, van Efeze naar Antalya. Geen Griekse of Romeinse steden, een snelweg, geen stops, alleen asfalt, tolpoortjes en een dashboard met kilometers die langzaam oplopen. Antalya dus. Groot, warm en toeristisch. Een stad met lagen: Romeins, Byzantijns, Ottomaans, zo te horen ook Russisch met veel zonnebrandolie. Ik dook de oude stad in, Kaleiçi. Slingerende steegjes. Plaveisel dat je enkels test. Minaretten tussen de bougainville. En katten. Overal katten. Je kijkt omhoog: een klokkentoren. Je kijkt omlaag: Romeinse fundamenten. Je drinkt iets: waarschijnlijk limoensap of iets wat daarvoor moet doorgaan. Ik dwaalde. Geen route, geen plan. Alleen wandelen, kijken, even zitten, weer verder. Er is hier een poort van Hadrianus, drie bogen op rij. Marmer. Klassiek. Mooi. Grappig was de pruimenwinkel waar je ook baarden kon laten aanmeten. En het is zondag , daarom vooral Turken die flaneren. Toch gaat half Nederland hier naar toe voor een zonvakantie. In die vliegtuigen van Cor en Don. Maar voor het eerst hoor ik weinig Nederlands. De grote stranden met de resorts zijn oostelijk van de oude stad. Die sla ik maar over, morgen weer verder.
