A Girl with a Dog
The morning began calmly in Erzincan. Sun on the mountains, crisp air, a car that worked again, what more could a traveler want? No rush today. I drove west at an easy pace. Good roads, the mountains slowly giving way to rolling hills and wheat fields. No spectacle, just peace. And a gentle landscape. Sivas was the first stop. A city where history lies in layers, if you’re willing to read them all. I wasn’t. I parked near the center and walked to the main sights. Mosques, madrassas, fountains. Especially the Çifte Minareli Medrese, with its imposing façade, struck something between admiration and fatigue, another mosque turned into a coffee spot, another slice of history. But beautiful, undeniably. Lots of people watching. A girl with a dog. or whatever you’d call that creature. I had a cappuccino on a terrace where time almost stood still. Nothing special happened, so I stayed a little longer. Until the girl with the dog changed clothes and noticed my camera. She pointed at it, clearly indicating I had a task. Her friend joined in too. One photo wasn’t enough, only by number 25 were they satisfied. Then back on the road. Heading for Ankara. A long drive. The landscape flattened out, the sun hung like a hotplate above the road, and now and then a gas station with a sad can of Nescafé. But somewhere along the way, I thought: this is also it. Traveling without rush, with kilometers as the only goal. Ankara appeared slowly on the horizon. Lots of high-rises. Too big, too much traffic, too much city. But I had a hotel already. A room with a bed and a lamp beside it. Enough for one night. No dream, no drama. Just a pause. Tomorrow, I move on.
A Girl with a Dog
De ochtend begon kalm in Erzincan. Zon op de bergen, frisse lucht, een auto die het weer deed, wat wil een reiziger nog meer? Geen haast vandaag. Ik reed op mijn gemak westwaarts, de wegen goed, de bergen langzaam overgaand in glooiende heuvels en graanvelden. Geen spektakel, wel rust en ook een lieflijk landschap. Sivas was de eerste halte. Een stad waar de geschiedenis in lagen op elkaar ligt, maar dan moet je het allemaal lezen. Geen zin.. Ik parkeerde bij het centrum, en liep naar de grote bezienswaardigheden. Moskeeën, madrassa’s, fonteinen. Vooral de Çifte Minareli Medrese, met zijn indrukwekkende gevel, riep iets op tussen bewondering en vermoeidheid, alweer een moskee omgebouwd tot koffietent, alweer historie. Maar het was mooi, onmiskenbaar. Veel kijkers, een meisje met hond of hoe noem je zo’n mormel. Ik dronk een cappuccino op een terras waar de tijd bijna stil stond. Er gebeurde niets bijzonders, dus bleef ik iets langer zitten. Tot het meisje van het hondje zich omgekleed had en ik had een grote fotocamera dus ze wees mij op mijn taak. Haar vriendin deed ook mee, één foto was niet genoeg en pas bij 25 waren ze tevreden. Daarna weer op weg. Richting Ankara. Een lange rit. Het landschap vlakte uit, de zon hing als een bakplaat boven de weg, af en toe een tankstation met een slap blikje Nescafé. Maar ergens onderweg dacht ik: dit is het ook. Reizen zonder haast, met als doel kilometers, Ankara kwam langzaam in zicht. Veel hoogbouw. Te groot, te veel verkeer, te veel stad. Maar ik had al een hotel, een kamer met een bed, en een lamp ernaast. Genoeg voor een nacht. Geen droom, geen drama. Gewoon even pauze. Morgen verder.
