The Path
Paden zijn als verhalen, ze worden geschreven en gelezen. Ze hebben een begin en een eind en je beleefd er avonturen. Je hebt goddelijke paden, meditatie paden, mindfulness paden, yoga paden, een achtvoudig boeddhistisch pad en nog veel meer zwevende paden maar ik ben echt alleen op zoek naar een pad om op te lopen, liefst van een beetje aangestampt zand. Of een bospad, ook fijn. Dat kwam uit. Vandaag was het een bospad, maar wel steil. Zo steil dat je zou denken dat het omvalt maar het bleef gewoon hangen. Dat kwam door al die wortels denk ik. Het zou hard en veel gaan regenen maar totdat de bus stopte in Takaijiri bleef het droog. Toen barstte het los. We liepen in het bos maar al snel hielden de takken niets meer tegen. Ik liet het maar lopen. Wat maakt het uit, het was maar een halve dag en het zweet en de regen kwamen elkaar toch tegen ergens op mijn huid, dwars door de regenjas en t-shirt. Het was een geweldig pad, heel oud, tweeduizend jaar of zo en er stonden veel stenen met inscripties met Japanse tekens. De uitleg stond er altijd in een bordje naast. Ook in het Japans. Zo nu en dan kon je door de rotsen kruipen om een stukje af te snijden maar daar moest je heel klein voor zijn. Vroeger zijn er waarschijnlijk hele kleine Japanners geweest. Nu was er vrijwel niemand. Een heel nat bos voor ons alleen. Dit was de eerste dag van de Kumano Kodo. Voor de wandeling moest er gegeten worden in Tanabe. We vonden een klein restaurantje van twee wat oude mensen. Ze kookten goddelijk. Alleen kreeg ik een heftige discussie over de aard van het eten. Gelukkig had ik gelijk, het was geen tonijn en ook geen varkensvlees, het was geheel en al vegetarisch. Maar zo lekker dat je dat niet proefde. Het avondeten was ook al zo goed. Niet geheel vegetarisch deze keer en met wel dertig smaken. Ik hoop dat ze een flinke afwasploeg hebben want iedere smaak komt uit een ander schaaltje. Japan doet goed. Hai.
