Such a Day
Het was zo’n dag in Japan waarbij je niet wist of je op een eiland reed of op het vasteland, al zijn het natuurlijk allemaal eilanden. Maar zoveel? En hoeveel bruggen wel niet. Overdreven veel. Een dag dat je Huis ten Bosch aan je voorbij liet gaan. Teveel Nederland op een te klein stukje. Alles nagebouwd wat wij aan aantrekkelijkheid hebben voor de Japanners, zo goed dat het origineel voor veel Japanners tegen valt als ze komen kijken. Het kostte miljarden om te bouwen en het is bijna even groot als Nederland. Maar er maar voorbij gereden na een korte fotostop van het Centraal Station van Amsterdam. Het was wat groot uitgevallen. Wat foto’s van internet geplukt. De lunch gebruikt in een kapperstoet bij een haarsalon annex Italiaanse Trattoria. Daarna werd het toch nog een Hollandse dag met een bezoek aan Decima in Nagasaki. Geen themapark maar echte geschiedenis. Indrukwekkend museum over de uitwisseling van goederen en kennis gedurende de honderden jaren van zelfgekozen Japanse isolatie en de exclusieve toegang van Nederland tot het land van de Rijzende Zon. De Japanners gingen zich omkleden en wij westerlingen lazen de bordjes en bekeken de scherven van de bordjes. Je kunt geen foto maken van de Japanse jeugd of de vingertjes vormen een V. Grappig maar ook zo eenvormig dat het saai wordt. De Japanners herbouwen heel Decima minutieus en het is bijna klaar. Het was natuurlijk ook totaal vernield tijdens de atoomaanval van 1945. Dus dat museum moest ook nog bezocht worden. Horror en tranen, zo’n dag was het ook. Terug naar de natuur dan maar. Laat in de middag naar Unzen gereden, midden in een vulkaanlandschap waar de laatste zonnestralen nog even mooie herfstkleuren lieten zien. Aan de wandel morgen!
