Rockets in the Sky
Het AirPort in Yangon is enorm vooruit gegaan de laatste jaren, het lijkt net echt nu, vooraleer internationale deel. Maar domestic is nog steeds een heerlijke puinhoop. De incheckbalies staan kriskras door elkaar heen wat ook wel moet met zo'n 13 binnenlandse maatschappijen. Niet dat er nu zoveel binnenlandse vluchten zijn voor zo'n groot land maar er is veel concurrentie. En nog steeds, hoe vreemd gaat je bagage door de röntgen bij aankomst. Bij vertrek kijken ze nergens naar want ook nu was de veiligheidscontrole verlaten. Blijkbaar komt de vijand van buiten Yangon.
Ik vertrek vandaag naar Loikaw. Via via (thank you Martin Zimmer) heb ik een gids op de kop getikt daar en voor vijf volle dagen ben ik onder de pannen. Wil veel zien en doen en dan is het allemaal op mijn eigen houtje doen te tijdrovend. Hij heeft een erg Burmese naam: Co Clement. Klinkt eigenlijk meer Bosch. Het toestel waarmee ik vlieg is angstaanjagend op leeftijd. Maar de ATR-72 toestellen hebben een goede reputatie en de stoelen zijn van echt leer en heel veel gebruikt zo te zien. Air Myanmar heeft de slechtste reputatie van alle maatschappijen in Myanmar en die andere staan ook niet zo best aangeschreven. Het toestel is nog geschilderd in de hele oude Air Myanmar kleuren, blijkbaar niet meer de moeite van het veranderen waard. Zoals jullie lezen ben ik weer veilig geland in Loikaw.
Na de landing ging het als een raket naar, ik kan het ook niet helpen, het raketfestival van het dorp Pada Nyein. Het is een Pa-O festival, een van de etnische volkeren hier in deze Kayah State. De meeste Pa-O leven in het zuiden van Shan State, maar een deel ook hier, de kleinste staat van heel Myanmar met de grootste verscheidenheid aan vooral bergvolkeren. Tijdens het festival worden hele lange bamboestaken met aan het einde een metalen buis helemaal vol met kruit afgeschoten. Er zit een lange lont aan en vanaf een, in dit geval, hoge boom met een stellage erop worden de pijlen de lucht in geschoten. De kunst is om zover mogelijk te schieten en dat is ver kan ik jullie vertellen. Er zit soms voor honderden dollars kruit in de raketten dus die willen wel. Het is een lentefestival en bedoeld als offer aan de goden om een mooi regenseizoen, een goede oogst en vooral een jaar vol vrede af te smeken.
Een enorme massa aan mensen was hier samengekomen en vele tientallen groepen van jonge en oudere mannen dansten, zongen en maakten muziek terwijl ze hun raket in parade naar de lanceerinstallatie droegen. Het was een feest! Ook de vrouwen dansten soms in groepjes maar zaten meestal aan de kant en moedigden de mannen aan wat niet echt nodig was want door de enorme hoeveelheden bier en rijstwijn zat de stemming er behoorlijk in. Er werd ook volop geflirt door de jongeren onderling en ik was weer eens een gewilde gast in de selfies. Het is een mooi ruilmiddel voor mijn fotografie.
Tegen het einde van de dag nog naar een dorp gewandeld en daar bij een van de huizen in het avondlicht nog met een paar oudere mannen wat rijstwijn gedronken en geluisterd naar de verhalen van hen, waar ik dan wel geen woord van verstond maar dat was ook niet nodig.
