Guerrilla's
k heb een nieuwe vriend. Màná is zijn naam en hij is 86. Hij is bij de marine geweest, heeft in Irak en Iran gewerkt aan de oliepijpleidingen en heeft het aan zijn rug. In 1974 is hij in Nederland geweest, en in Duitsland, en in Frankrijk en nog ergens wat hij zich niet meer kan herinneren. Hij spreekt een beetje Engels, zoiets als ik Spaans, samen komen we een heel eind. Màná is, denk ik, het manusje van alles van de lodge. Hij woont ook op het terrein van de Anamar Eco Lodge. Wat daar eco aan is daar ben ik nog niet achter. Of het zou zo mogen heten omdat ze de lakens en handdoeken niet wassen. Ook het waterverbruik is laag, het stroomt niet en er zijn alleen schepbakken met douchewater. Daar staat weer tegenover dat ze alle drie de lampen de hele nacht laten branden. Màná gaat vanochtend met mij naar La Policia. Om toestemming te vragen voor een tocht over de rivier naar het Indianendorp Biroquera. Het absolute, en enige, hoogtepunt hier in de buurt. Het lukt in eerste instantie niet, we moeten om acht uur terugkomen als Sergeante Cheveria er is. La Policia is eigenlijk een legerpost van waaruit vroeg in de ochtend tot de tanden bewapende militairen op patrouille gaan op jacht naar Columbianen van het drugstype en van de guerrilla soort. Maar ook na drie bezoeken en smeekbeden blijven de soldaten erbij dat het te gevaarlijk is omdat ik een buitenlander ben en doelwit voor de FARC of gewone bandieten die op losgeld uit zijn. Ik zal het met de mensen hier moeten doen.
Was ik gisteren maar met 'de wandelaar' meegelopen dan had ik nu al lang en breed mijn eerste indiaan de handen geschut. Nu zit ik al een hele tijd te wachten met Màná of er iemand zin heeft mij voor teveel geld naar Bahia Pina wil brengen. Misschien kom ik daar een indiaan tegen.
Ben inmiddels weer terug van Bahia Pina en dat was het ook niet helemaal. Wel, zelfs slecht beschilderde, indianen maar enkel alleen voor de komende en vertrekkende gasten van een dure Pine Star Lodge daar vlakbij. Ze hadden kraampjes waar een compleet cruiseschip nog teveel aan gehad zou hebben. Maar de motorboot tocht door de hoge golven van de branding was spectaculair. Morgen weer iets anders proberen. Màná leeft met mij mee.
