Tibet Café
Er zijn nog een paar andere westerse toeristen hier tussen de grote aantallen Chinezen. Sommige zitten duidelijk verlegen om contact. Maar liever de zelfverkozen eenzaamheid dan weer een nutteloos gesprek over de prijzen en opgelicht worden door de Chinezen. Gisteren begon er weer een dame ongevraagd tegen mij aan te klagen dat in het restaurant waar ik zat de thee betaald moest worden en dat het (Tibetaanse) brood niet gratis was wat in Europa toch overal het geval was. Ze kwam notabene uit Zwitserland. Een echt budget paradijs. Ik moest voor een gebakken rijst en twee groenten schotels plus een literfles bier twee euro twintig afrekenen. Oplichters!
En vanochtend bij het ontbijt waren de torenhoge vliegprijzen het tafelgesprek naast mij. Vijfenzeventig euro voor een kaartje naar Kunming is ook schandalig hoog. Komt er niet eens belasting bij. En het is maar één uur vliegen. Dan gingen ze toch liever met de bus. Was maar zestien uur. Je kunt een hoop problemen hebben op zo’n reis.
Drie van die geweldige Tibetaanse mannetjes putters. Donkere ogen, lange wilde haren, drie keer in de war, zilveren messen, zwarte (slecht zittende) pakken, lange bont gevoerde jassen er over heen. Het is een bloeddoorlopen schemering. Iedereen lijkt ergens naar op weg. Deze drie totaal niet. Lopen hand in hand en zingen met prachtige stemmen weemoedige liefdesliederen. Als ik stil ga staan en voor ze klap lachen ze hun tanden bloot. Ze geven mij een privé concert. Wat even later tot een oploopje leidt. Ze blinken van trots en terecht. Als ze weg lopen schreeuwen ze mij Tashi Delek na. De groeten.
