Golden Light
Het was lang gelden dat ik hier was en kon het niet laten de Gouden Tempel van Amritsar (Sri Harimandir Sahib Amritsar heet het ding officieel) Het is niet alleen een centrale religieuze plaats van de Sikhs, maar ook een symbool van menselijke broederschap en gelijkheid. Iedereen, ongeacht zijn afkomst, geloof of ras, kan hier zonder iets in de weg gelegd te krijgen spiritualiteit en troost vinden en op zoek gaan naar jezelf natuurlijk. De tempel is gebouwd op een lager dan straatniveau om nederigheid te tonen en gelijkheid te vieren. De vier ingangen betekenen dat mensen die tot welke religie dan ook behoren, allemaal welkom zijn. Tot zover het goede nieuws. Voordat je de tempel betreedt moet het haar bedekken. Dus ik liep voor gek met een oranje toupetje. En, het lijkt wel een epidemie, je mag er niet meer fotograferen. De vorige keer alleen niet in de gouden tempel zelf maar nu nergens meer. Nu komen er hier iedere dag 100.000 pelgrims uit heel India die allemaal, ja allemaal, een mobieltje hebben die daarmee er lustig op los schieten. Wie wil er nu geen selfie met een gouden tempel. Nu loop ik met twee hele grote mobieltjes plus een wat kleinere en vond dat ik het ook mocht. Dat vonden de mannen met zwaarden en stokken niet. Het werd een beetje een kat en muis spel wat ik wel won. Dankzij ook al die Indiërs die mij in woord en daad (om mij heen staan) steunden. In het heilige der heiligen ben ik niet geweest, deed ik de vorige keer al en nu zou ik wachtende 12345 geweest zijn. In dat met bladgoud belegde gebouw ligt het heilige boek. Het wordt iedere ochtend en iedere avond daar weggehaald, boeken moeten ook slapen. Vreemd genoeg was ik zover ik kon zien gisteren de enige buitenlander daar, terwijl het toch een van de hoogtepunten van India is, daardoor had ik over aandacht niet te klagen. Bijna iedereen vond dat ik op deze trip ook naar hun dorp of stad moest komen. Ook mooi. Het leverde weer leuke conversaties op. Ondanks de drukte straalt alles hier een enorme van rust uit ( voor India dan hè). Ik hoorde mijn eigen voetstappen ook niet, klopte want liep op blote voeten maar dat weerhield mij er niet van om bij de uitgang nog flink op mijn bek te gaan. Het was spiegelglad op het marmer en ik ben al niet zo handig. De camera’s kletterden maar vele handen hielpen mij weer overeind.
