The NH44
Het begon zo goed met die NH44, breed en vrijwel leeg. IJdele hoop bleek. De National Highway 44 bleek ineens geen weg meer. Het was een enorme verzameling met kuilen en van een onbestemde breedte. Vol met vrachtwagens, 127630 telde ik er zo snel en daar stond ik ergens tussen. Stil meestal, maar als ik dan uitstapte en mijn grijze haren liet zien mocht ik een plekje opschuiven. Toen maar even van de weg af om in Datia een paleis te bekijken. Een aanrader. Ik vertelde de onvermijdbare rondlijder dat ik haast had. Had ik niet moeten doen. Hij trainde namelijk voor de Asian Games zei na afloop. En het waren enorm veel trappen op en af. Afgetraind ging ik weer verder, de weg werd weer een weg. Orchha was een plaatje, een oer oude stad, alweer een parel, nu van Madhya Pradesh. Het wordt ook de ziel van India genoemd. Maar ook deze oude ziel was een chaos en omdat alle Indiërs met een claxon onder hun arm geboren worden ook geen genot voor je oren. De vele paleizen waren van een niet te beschrijven schoonheid en voor twintig roepia mocht ik de heilige mannen fotograferen. Daar ben je zo klaar mee, het waren er teveel en mijn kleingeld was snel op. Alhoewel niet heilig (noch geschminkt) waren er genoeg andere prachtige lieve mensen. Vele wilden een praatje met mij beginnen alleen ben ik het Hindi noch het Urdu machtig dus het bleef bij langdurig handen vast houden en blij kijken. Een mooie dag, en dat was het.
