World Heritage Site
Erfgoed
Ik kijk naar een film waar ik zelf in speel of liever de toeschouwer ben. Hier op deze rails reed Cecil Rhodes in zijn eigen wagon van teakhout met lederen banken, enorme eettafel en lakens met zijn monogram op het brede bed in de slaapwagon. Hier vervloekte hij letterlijk de zwarten die hem tegenwerkten in zijn zucht naar goud en diamant. Hij vernederde de Nbelele, de Afrikaner, de San en hierdoor verloor hij ook alle respect na zijn dood. In ieder geval dat van mij. Ik ben, godbeterehet in het Spoorwegmuseum van Bulawayo in Zimbabwe. Hermanus leidt mij rond. Draagt jeans die via vier tweedehands winkels bij hem terecht gekomen waren, een maat of wat te groot. Schoenen blinkend zwart gepoetst maar zonder veters. Zijn botten staken door zijn vel maar in zijn witte overhemd zat geen kreuk laat staan een vlek. Hij wist alles en meer over dit museum, zijn museum. Ik weet nu ook alles. Alleen ik vergeet, hij niet.
Gisteren in het safaripark ‘The Bulawayo Mountains’ raakte ik bij gebrek aan beesten met hem aan de praat. Hij was een dagje uit met zijn familie en had wel giraffen en wat rhino’s gezien. Al snel vertelde hij over dit museum en dat ik zeker morgen, vandaag, dus, op bezoek moest komen. Na zijn enthousiaste verhaal leek het mij meer een werelderfgoed dan dit parkzonderdieren. Het is hier oud industrieel erfgoed op zijn best. Alle treinen, ontelbare locomotieven en ander spul staat op weerzinwekkende wijze weg te roesten maar ik ben nog net op tijd om het vast te leggen. Niet dat ik nu zo’n treinenfreak ben, helemaal niet, maar dit hier is uniek en Hermanus licht het helemaal op. Als kind kregen mijn broer en ik ooit met Sinterklaas een modelspoorweg met het soort oude locomotieven die hier in alle glorie uitgestald staan. Mijn opa Theo, mijn vader en een stuk of wat ooms waren erbij en wij mochten het enorme cadeau nauwelijks uitpakken want de volwassenen namen het over en de rest van de dag moesten wij vooral niet in de weg lopen, zelfs niet in de buurt komen voordat het emplacement gereed was. Wij werden geacht met ieder een chocolade letter op schoot in bewondering toe te kijken. Ik had mijn opa nog nooit zo enthousiast gezien. Ik geloof dat ik uiteindelijk in tranen naar bed gebracht werd, nog voordat de eerste loc ging rijden. Hier staat precies zo’n trein die nog ergens in een doos staat ingepakt voor later, als ik ook opa ben al gaat dat verdomd lastig worden.
