Welcome in Zimbabwe
Welcome in Zimbabwe, zei de man van het toeristenvisum op het airport. Hij pakte mijn paspoort en keek mij daarna wat glazig aan. Met een snik “you are born the same year and on the same day as my father, it’s like a visiter from heaven. Tomorrow is Fathersday.” Oef! “That’s thirty dollars, thank you.” Dit was eergisteren in Harare en ik reed met mijn auto naar mijn logeeradres hier, van Tanja, directeur Hivos in zuidelijk Afrika. Wat daarna volgde was een rollercoaster van indrukken in een land waar proberen te overleven een dagelijkse bezigheid is. Al veertig jaar bestuurd door een eenennegentig jarige president met discutabele en onderdrukkende bewindskwaliteiten. Ik ben plots in een mooie meltingpot van mensen terecht gekomen. Enorm veel handen geschud, ondergedompeld in luide muziek, zelfs ik voelde het ritme, live en van hoge kwaliteit, een lunch van vier uur, geweldige mix van mensen, meer zwart dan wit, wordt heel warm opgenomen door wildvreemden en er is hier veel plezier ondanks de heel moeilijke omstandigheden. Serieus en vrolijke gesprekken wisselen elkaar af. Er wonen hier drie miljoen mensen maar het lijkt of iedereen elkaar kent. Het is een dorp. Nog geen tijd gehad om een foto te maken dus maar iets van internet geplukt. Ik ben tevreden.
