Lake Kivu in the rain
Lake Kivu in the Rain
A travel day. From Kigali to Gisenyi on Lake Kivu. Beautiful Africa slid past the window. Hills everywhere you looked (and drove), eight volcanoes in the distance, and thousands of people along the roadside acting as human packhorses. They carry 100 kilos as if it’s nothing — it makes you wonder why we ever bothered inventing the wheel. Now and then you see a wealthy Rwandan with a bicycle. But bicycles give up sooner than people do. “The human perseveres” is illustrated here rather too vividly.
Almost every house along the main road is a billboard — for beer, for phone companies, for Coca-Cola. It creates a brightly coloured landscape. I also passed the hotel where Dian Fossey used to stay when visiting the gorillas. A simple room in a provincial town hotel. She met her end here in 1984 and is buried next to her beloved gorilla. Yet another of this country’s tragedies. How many can one land absorb?
In Gisenyi it rained most of the time, which was a disappointment for the many people from Kigali who had come for a day at the beach. A boatman was determined to get me into his boat. But since it was just as wet inside his boat as outside it — and the lake was nothing but one large grey mass — I declined. The photographers on duty had a quiet day, though that one Western tourist made an excellent subject. They mostly wanted to see his camera.
A hundred metres away is the Democratic Republic of Congo. Though apparently the “democratic” part should be taken with a hefty pinch of salt. Goma, the city over there, is full of refugees — fleeing Rwanda, fleeing their own country, fleeing Ebola. The most horrific events have unfolded there too. I’m staying on this side of the border.
In this town, the wrecking ball of progress has spared exactly one colonial villa — that’s where I’m sleeping. A faded place, but full of atmosphere.
Gisenyi is called Rubavu these days, by the way. All the old names are disappearing; too painful to remember.
Lake Kivu in the rain
Een reisdag. Van Kigali naar Gisenyi aan Lake Kivu. Prachtig Afrika gleed voorbij. Heuvels waar je maar keek (en reed), acht vulkanen in de verte en duizenden mensen als pakezels langs de weg. Ze dragen 100 kilo alsof het niets is, je vraagt je af waarom wij in godsnaam ooit het wiel uitgevonden hebben. Zo nu en dan een rijke Rwandees met een fiets. Maar fietsen bezwijken eerder dan mensen. De mens hij ploetert voort wordt hier te beeldend weergegeven. Vrijwel alle huizen langs de hoofdweg zijn reclameborden, voor bier, voor telefoon en Coca Cola. Het levert een felgekleurd landschap op. Kwam ook nog langs het hotel waar Diana Fossey sliep als ze de gorilla’s bezocht. Een simpele kamer in een provinciestadhotel. Ze kwam hier in 1984 aan haar einde en is begraven naast haar geliefde gorilla. Ook al zo’n drama van dit land. Hoeveel drama’s kan een land aan? In Gisenyi regende het voornamelijk wat een domper was voor de vele mensen uit Kigali die een dagje naar het strand waren gekomen. Een schipper wilde mij persé in zijn bootje. Maar buiten dat het in zijn bootje even nat was als daar buiten was het meer een grote grijze massa. De fotografen van dienst hadden het maar rustig maar die ene westerse toerist was een dankbaar onderwerp. Ze wilde vooral zijn camera zien. Op honderd meter afstand ligt de Democratische Republiek Congo. Al schijnt dat die democratie ook daar met een grote korrel zout genomen moet worden. De stad Goma, vol vluchtelingen, vluchten voor Rwanda, hun eigen land en de Ebola. De meest gruwelijke gebeurtenissen hebben zich ook daar afgespeeld. Ik blijf aan deze kant van de grens. In dit stadje heeft de slopershamer van de vooruitgang één koloniale villa laten staan, daar slaap ik. Het is een verlopen plek maar vol met sfeer. Gisenyi heet trouwens Rubavu tegenwoordig. Alle oude namen verdwijnen, die zijn te pijnlijk om te herinneren.
