A draw in Butare
A Draw in Butare
Two football matches in ten days. Things are getting out of hand.
But by coincidence, an old friend of mine happened to be in Rwanda as well. He had extended his stay because his (adopted) son had been selected for the national team. He worked here after the genocide for the United Nations, and during his fieldwork he ended up adopting five children who no longer had parents. He promised himself he would make sure they’d have a good future. Well, he succeeded—his son Tresor did very well playing football in the Netherlands and now plays in Belgium. And that hasn’t gone unnoticed in Rwanda.
Since I was, by chance, near Butare where the match was being played, I arrived at the stadium just in time. Or rather, at half the stadium. One day, the other half will be completed. High stands on one side, and on the other side a deserted, empty landscape. If you looked closely you could see trees with crowds of people perched in them, not wanting to miss a thing.
I didn’t miss anything at all: the moment I entered with my camera around my neck, I was immediately promoted to photojournalist. Suddenly I had a press pass around my neck and a vest on. A strange little situation, but it meant I could follow the match perfectly from the edge of the pitch.
I mostly ended up photographing the stands.
An international match in Africa is an unforgettable experience.
A draw in Butare
Twee voetbalwedstrijden bezoeken in tien dagen. Het moet niet gekker worden. Maar het toeval wil dat een oude vriend van mij ook in Rwanda verblijft en zijn tijd hier verlengd had omdat zijn (aangenomen) zoon uitverkoren was voor het nationale team. Hij heeft hier gewerkt na de genocide voor de Verengde Naties en bij zijn onderzoek heeft hij in totaal vijf kinderen die geen ouders meer hadden geadopteerd. Hij beloofde zichzelf dat deze kids goed terecht zouden komen. Nu, dat is gelukt en zijn zoon Tresor heeft het in Nederland voetballend goed gedaan en speelt nu in België. En dat is in Rwanda niet onopgemerkt gebleven. Omdat ik toevallig in de buurt van Butare was waar de wedstrijd gespeeld werd kwam ik net op tijd het stadion binnen. Het halve stadion welteverstaan. Eens zal de andere helft afgebouwd worden. Hoge tribunes aan de ene kant en een verlaten leeg landschap aan de andere. Als je goed keek zag je bomen staan waar dan weer veel mensen ingeklommen waren om niets te missen. Ik miste helemaal niets want bij binnenkomst in het stadion met mijn camera om mijn nek werd ik direct gepromoveerd tot fotojournalist en had ik een perskaart om en een hesje aan. Een beetje vreemde toestand maar nu kon ik de wedstrijd erg goed volgen vanaf de rand van het veld. Ik heb vooral de tribunes op de foto gezet. Een geweldige belevenis zo’n interland in Afrika.
