Refugio Las Torres
Tweede Kerstdag. Refugio Las Torres. We zijn in het Nationale Park Las Torres del Paine. Het bestaat uit een groot rotsmassief dat abrupt oprijst uit het omringende steppenland. De vele pieken hebben prachtige grillige vormen en reiken tot 3500 meter hoog. De bergen zijn omgeven door een aantal heldere gletsjermeren met water in verschillende soorten blauw. Na een frisse, vrolijke wandeling van anderhalf uur zijn we bij de blokhut. Type Arendsoog en Witte Veder. Tegelijk komt er een kudde koeien voorbij waardoor het boek van mijn jeugd geheel tot leven komt. Hier zijn geen echte Witte Veders meer in leven. De Arendsogen hier hebben hun werk grondig gedaan. Allemaal uitgeroeid of voor eeuwig dronken. En als je hier niet lazarus bent komt er wel een cowboy voorbij om je een bloedneus, blauw oog of kapotte lip te slaan. Zo blijkt maar weer dat het harmonisch samengaan van Arendsoog en de edele (dus katholieke) Witte Veder weer een typisch geval van het Hollandse poldermodel was. Maar dit terzijde. We slapen vannacht in Refugio Las Torres. Stapelbedden en slaapzaal. Grote borden eten en stoere trekkersverhalen. Veel aftasten van elkaar en opletten of er karakters bijlopen met wie je wilt praten. Een enkeling heb je al gezien in Natales. 's Avonds komen achter de wolken de majestueuze Torres in hun volle glorie tevoorschijn. Morgen zien we ze van dichtbij. We zijn hierheen gekomen over een eindeloze vlakte met eigenlijk alleen veel wind. Soms hier en daar een plukje gras, een laag, platgewaaid struikje of een kleine kudde Guanaco's. Een lamasoort die niet spuugt. Zou ook alleen maar terugwaaien.
