Paradise Flores
Wat maakt een plek op aarde een paradijsje. Dat is toch vooral het gevoel dat je zelf hebt als je er binnenstapt. Ik stapte uit het kleine vliegtuig en liep met mijn bagage naar mijn hotel. Direct een prachtig uitzicht op een ander klein eiland Corvo. Dit heet Flores. Rijk geworden met het vangen van walvissen. Maar dat is inmiddels gelukkig verboden. Die arme beesten werden voorheen gevangen voor hun levertraan. Mijn jonge jaren iedere dag een lepel naar binnen moeten werken. Inmiddels is bekend dat het spul nul waarde had. Geen vitaminen, geen medicinale werking. Niets. Voor niets aan de harpoen gestorven. Zelf stierf ik duizend doden de volgende morgen. Ik slaap in een hotel aan de andere kant van het eiland van een Italiaan. Toevallig fotograaf. Hij kwam mij ophalen. Een Italiaan spreekt met zijn beide handen, prachtig om te zien alleen niet als je met 100km per uur over een bochtige bergweg raast en jij zit ernaast. Ik weet nu wel veel van het eiland. Over auto’s gesproken, de eerste auto arriveerde hier in 1936 en de tweede in 1947. In datzelfde jaar botsten ze frontaal op elkaar. Beide total loss. Maar dit is een beetje een paradijs. Het eiland is maar 17 bij 12 kilometer groot maar heeft alles, meren, kraters, valleien, watervallen, bergtoppen en kleine dorpjes. Paradijs als de zon schijnt, dat schijnt niet altijd het geval te zijn. Vandaag was het geluk met mij.
