Bratislava
Het vroeger was alles beter syndroom, waar wij nog al eens aan leiden, zie je in Bratislava niet terug. Ze hebben hier Europa stevig omarmd en de woorden Euro en Europa kom je hier te pas en te onpas tegen. Ze lijken ook trotser op de Europese vlag dan op hun eigen vlag. Gek genoeg vindt je in het land erg weinig buitenlanders en al helemaal geen gekleurde medemensen. Ze houden de grenzen hier blijkbaar potdicht. Behalve dan voor de Thaise masseuses want ook hier struikel je over de massagesalons.
Bratislava (in het Nederlands: Presburg) is de hoofdstad van Slowakije. De stad ligt in het uiterste zuidwesten van het land, aan weerszijden van de Donau en aan de voet van de Kleine Karpaten.
Je bent vanuit hier in een half uurtje in Wenen en in anderhalf uur in Boedapest. En het is een fraaie stad. Dat heb ik tijdens de voortdurende regen die er viel nog wel kunnen ontdekken. Door die regen op één middag terechtgekomen in een Irish Pub, een English Pub en een Scottisch Pub. Er was een rugbywedstrijd tussen Engeland en Ierland gaande op TV dus rumoer was er genoeg. Normaal gesproken vermijd ik deze gelegenheden tot het uiterste maar nu waren het wel lichtpuntjes op deze trieste dag en vooral droog. Tenminste als je uitkeek voor rondvliegend bier. Het lijkt mij onnodig te vermelden dat mijn nacht halverwege de avond al begon, hopend op beter weer op de zondag. Maar toen ik uit mijn raam keek deze ochtend kon ik de overkant van de straat niet onderscheiden en ik stapte maar snel weer in mijn auto op weg naar verder.
Mijn Slowaaks is niet best, rampzalig zou je kunnen zeggen, maar bij het sign Club Las Vegas, Non Stop Hernia dacht ik het mijne. Ik zag het in het stadje Komarno in het zuiden aan de Donau. Een slaperig, zeker op zondagochtend, stadje met veel oude meuk die schijnbaar nog gerestaureerd gaat worden. Mooi, maar uiterst saai. Aan kerken was hier geen gebrek en ze waren ook nog eens allemaal katholiek. Was benieuwd hoe de onderlinge concurrentie tussen de pastoors er hier uitgezien heeft maar ik zag niemand om het aan te vragen. Aan de andere kant van de Donau ligt Hongarije en ik zag het daar al wat lichter worden wat mij deed besluiten weer te gaan rijden.
