Banana Baby
Hoe mooi kan een dag beginnen. Had het gisterenavond gemist, lag op het andere kussen, maar vanochtend las ik het mooie bericht. Dear Banana Baby, it is winter, and joy. Ik denk dat de laatste twee woorden enjoy zouden moeten zijn maar dat maakt het niet minder poëtisch. Ik hoop echt dat het een oude Chinese wens is en geen Google Translate misshap. Ik wilde het voor thuis inlijsten maar na het ontbijt was mijn kamer gedaan en het briefje weg. Ben nu in Guilin in de provincie Guangxi. Hier was ik in 1982 voor het laatst. Onherkenbaar natuurlijk maar je ziet de charme van destijds nog wel terug tussen al de hoge gebouwen en vreselijke misbaksels van hotels. Gelukkig hebben ze de karstbergen laten staan. Ook alleen maar omdat daar de toeristen op af komen natuurlijk. Anders waren die ook al lang weggeweest. Deze ene volle dag in Guilin ga ik zo weinig mogelijk bekijken, alleen als het hoogst noodzakelijk is. Heb het druk want moet een nagelknipper kopen en een stoel reserveren op mijn retourvlucht naar Bangkok over een dag of tien.
Geen avonturen vandaag dus die ik op kan tekenen. Maar nog wel tijd voor wat gedragswetenschappelijke notities. Naar het fenomeen gearriveerde mens. Het valt mij altijd weer op waarom een aantal van die echtparen nog samen op reis gaan. Naast hele jonge travellers kom je als tweede groep veel ouderen tegen die er nodig eens uit moeten na een werkzaam leven denk ik dan. Hoor zelf natuurlijk ook bij die groep maar hoop echt dat ik niet dezelfde associaties oproep. En mijn huwelijken duurde allemaal niet lang genoeg om tot in dit soort lethargisch gedrag te vervallen. Die echtparen dus. Die al 100 jaar te lang bij elkaar zijn. Elkaar echt niets meer te vertellen hebben en bij de maaltijd nog net niet aan verschillende tafeltjes gaan zitten. En daar dan enorm chagrijnig bij gaan zitten kijken. Boek dan allebei een aparte groepsreis naar een zonnig oord zou ik zeggen. Moet er wel bij zeggen dat dit fenomeen zich vooral voordoet in de betere hotels. In grote steden frequenteer ik dat soort hotels omdat ik vind dat ik de vijf sterren leeftijd bereikt heb. En in de guesthouses op deze plekken niet geconfronteerd wil worden met de traveller die al veel te lang onderweg is en alleen kan praten over hoe duur het toch allemaal is en waar je echt voor heel weinig een slaapplek kunt vinden. Het grote voordeel van die echtparen is het gegeven dat ze geen geluid maken. Ze praten al jaren niet meer. Als ze met andere bevriende (?) echtparen reizen kunnen ze groepjes gaan vormen en dan praten de mannen over sport en kijken naar de meisjes achter de bar en de vrouwen hebben het over de souvenirs en hoe ziek je kunt worden van het eten hier.
Maar voor de rest was het een leuke dag. Heb toch nog een berg beklommen, niet al te hoog, wel stijl. Het Princess Park bekeken waar een heerser een tweede Verboden Stad heeft gebouwd. Eigenlijk een eerste want deze was eerder klaar. In een van die paleizen deden ze toneelstukjes voor de toeristen die zo hopeloos waren dat het weer leuk werd. Morgen weer naar andere rijstterrassen. Het weer is in ieder geval omgeslagen en ziet er heel somber uit. Daar ben ik inmiddels aan gewend.
