A Dong Funeral
Het was eigenlijk geen begrafenis maar meer het bijzetten van de as van de overledene op de plek waar hij begraven wilde worden. Maar dat was vanochtend. Er ging nog het een en ander aan vooraf. Gisteren vertrokken bij de rijstterrassen. Dreigde het toch zowaar beter weer te worden. Een schraal zonnetje was in alle vroegte aanwezig. Maar na ampel overleg met mezelf toch maar vertrokken. Die foto’s maak ik wel in een ander leven. Ik liep naar de plek waar ik met mijn chauffeur weer afgesproken had en gelukkig stond hij al klaar. We gingen op weg naar de Dong. Een paar uur rijden.
De Dong zijn bruggenbouwers. Dat doen ze al eeuwenlang en ze bouwen die bruggen van hout en zonder spijkers te gebruiken. Het zijn niet zomaar bruggen maar ”Wind and Rain Bridges”. maar dan in het Chinees natuurlijk. Het zijn enorme bouwwerken, overdekt en een plek van samenkomst, roddel en achterklap voor de bevolking van de dorpen en buurten. Onderweg stopten we nog in Saigiang waar ze proberen te profiteren van de vele toeristen die bij de Dong naar de bruggen komen kijken. Ze hebben een buitenformaat, spiksplinternieuwe Dongbrug gebouwd en ook een veel te grote Drumtower. Ook al een Dongspecialiteit. Nog meer groots van hout waaronder zelfs een arena voor een soort stierengevechten. Kortom, allemaal even buitensporig en teveel pretparksfeer. Maar ze komen met bussenvol kijken die Chinezen.
De Dong zijn een van de erkende minderheden van China en genieten daardoor een paar voordelen boven de Han Chinezen waaronder het recht op meerdere kinderen. Ze houden veel oude gebruiken in ere en zijn, zoals gezegd, goede timmerlieden. Ik zou ze vriendelijk doch gereserveerd willen noemen.
Toen we het berggebied van de Dong binnenreden werd het weer er niet beter op. Beter gezegd het was hetzelfde pestpokken weer van de afgelopen dagen met het verschil dat het nu ook nog regende. In Chengyang vonden we een hotel en ik begon maar aan mijn dagelijkse wandeling door de mist en wolken. Ik ging wat bruggen over, bezocht een Drumtower of zes, lounge-te daar met de oude mannen mee en ging zelfs naar een dansje kijken waar ik naar toegestuurd werd door een Chinees die niet snapte waarom ik zo persé nat wilde worden. Het dansje viel niet mee, al deden ze wel enorm hun best. Ben ook niet zo van het volksdansen. In mijn jeugd een gezonde afkeer daarvoor opgebouwd. Maar gelukkig was het inmiddels tijd voor een avondmaaltijd en ik bestelde een Dongspecialiteit waarvan ik niet wist wat het was. Nadat ik het op had weet ik dat nog steeds niet. Een soort van zure hotpot. Verder prima te eten hoor, maar je moet er van houden om het zacht uit te drukken. Om half negen vielen mijn ogen al dicht maar na een te kort hazenslaapje werd ik vrijwel de hele nacht bezig gehouden door mijn bovenbuurman/hotelgast die van ijsberen door de kamer hield. Het zijn hotels geheel van hout met niet al te dikke vloeren. Mijn onderbuurman daarentegen bleef zo te horen wel in zijn (of haar) bed maar hield er van tot vier uur naar een nogal luide televisie met veel schreeuwende Chinezen te kijken. Om vier uur heb ik maar koffie gezet en heb een vrij duistere ochtendwandeling gemaakt. Het regende nog steeds. Besloot onderweg om alleen een deel van de ochtend hier een wandeling te maken en daarna snel weg te wezen naar (hopelijk) een plek met minder wolken.
Ik had ze al eerder gezien, een grote groep mensen met allemaal een witte sjerp om hun middel, hoofd of om hun hoofd gewonden waarbij een lang stuk over hun rug naar beneden viel. Ik vermoedde toen al dat het om een begrafenis ging vooral ook omdat ze samen enorme hoeveelheden eten klaarmaakten en ook opaten. Nu in alle vroegte kwam ik ze weer tegen en de teilen waarin ze van alles, maar vooral veel vlees, klaarmaakten werden door grote vuren gestookt. Het vlees werd geroerd, rondgeschept door enorme spades waarmee ze bij ons een veld omspitten. Ik kreeg van alles te eten aangeboden maar hield het graag bij fotograferen zo vroeg in de ochtend. Toen ik van een flinke wandeling in het dorp terugkeerde zag ik aan de overkant van wat graanvelden een lange stoet over een bergpad lopen met allemaal witte sjerpen. Nu waren het alleen mannen en ik nam aan dat ik gelijk had en dat dit een soort begrafenisstoet was. Ik er achteraan. Dat viel nog niet mee want er stroomde ook een rivier door het dal en met wat hinkstapsprongen en een tussensprint bereikte ik de staart van de groep. Ik vroeg of ik mee mocht lopen en foto’s maken en dat bleek geen probleem. Ik was blij dat ik dit gedaan heb want het was een mooie ceremonie. We liepen een heel eind door de velden tot een huis wat blijkbaar van de overledene was geweest. Daar werd heel zorgvuldig een plek uitgekozen en daar werden eerst allerlei bezittingen die dierbaar en/of kostbaar waren neergelegd en daarna werd met kompas. loup en nog meer instrumenten de richting bepaald waarin het graf zou moeten liggen en waar de dode dan op uit zou kijken. Zijn as zat verpakt in een donkerblauwe fluwelen zak met daarop een ronde glasplaat waarop van alles geschreven stond. Er werd overal heftig over gediscussieerd, vooral over de richting. Toen ze een gat begonnen te graven heb ik mij teruggetrokken en begon terug te lopen. Ik keek nog een keer om en juist juist op dat moment staken ze een hoeveelheid klappers af waarbij niet alleen Roombeek maar heel Enschede makkelijk de hens in had kunnen gaan.
Onderweg kwam ik nog over een wind en regen brug waar een oude man geld in stond te zamelen om de brug te restaureren. Voor vijf Yuan werd je naam in hout gegraveerd en voor tien yuan in steen gebeiteld. Hij bracht het zo leuk dat ik hem spontaan 20 yuan gaf (2,5 euro). Hij bleef maar hameren op die naam in steen en dat dat daar aan de brug zou worden aangebracht. Ik dankte hem hartelijk natuurlijk maar het leuke was dat hij mij nimmer naar mijn naam vroeg. Ach, zonder mijn naam wordt het ook een prima brug.
Nu op weg naar Yangshuo en we komen weer door Guilin. Een paar dagen geleden dacht ik nog dat de enige reden dat ze die mooie karstbergen laten staan het toerisme is. We rijden nu door de buitenwijken en ze zijn hier karstbergen aan het afbreken, omstoten, egaliseren of hoe je het wilt noemen. In plaats daarvan bouwen ze weer stijle hoge dingen terug waarin je dan kunt wonen.
