The Last Coast
De laatste dag op Kaapverdië. Er een rustig einde aangebreid. Vanuit Tarrafal de kustweg terug naar Praia genomen die er heel wat vruchtbaarder en leefbaarder uitzag als in de reisgidsen beschreven. Weer als Aluguer (taxibusje) gefunctioneerd tot volle tevredenheid van mijn passagiers maar heb wel iets van de NS omdat ik onder de duiven schiet van die mannen waarvan het hun brood is. Sorry jongens, iedereen wil wel met zo'n grijze duif meerijden. Zeker omdat het voor niets is. Op een berghelling liepen drie vrouwen midden op de weg met ieder een flink bos hout. Op hun hoofd. En het was stro. Ze gingen niet opzij en dat was een beetje opzet. Ze hadden zin in wat vertier. Er werd veel gelachen en uitgedaagd. Het meest opvallende waren hun ogen, alle drie blauw. Uiteindelijk wilden ze graag geld zien voor de foto’s maar dat vond ik weer overdreven. Ze bleven lachen.
Al vroeg in de middag in Praia en een uur gezocht naar het hotel wat ik uitgezocht had. Niet gevonden simpelweg omdat het niet meer bestond. Toen maar in het VIP hotel geëindigd. Ook goed, ben er tenslotte zelf een, toch.
Bij het hotel was een prima terras waar de drankjes uit je glas waaiden, lekker fris zo op het heetst van de dag. Ik zat daar een beetje te mijmeren over deze trip wat niet geheel lukte omdat naast mij aan een ander tafeltje een man mij maar bleef storen met gelul over hoe goedkoop het leven toch is op deze eilanden simpelweg omdat er weinig te koop is en hij bouwde een huis dat was helemaal een koopje. Alles ging in het Duits als een soort vanzelfsprekendheid. Bleek hij tot overmaat van ramp ook nog uit Oostenrijk te komen.
Gelukkig kwam zijn freund even later aanzetten en liet hij mij met rust. Kaapverdië is de moeite waard, heb slechts drie van de elf eilanden gezien dus ben geen expert geworden maar deze drie waren de moeite waard. Vrees wel dat dit mijn enige bezoek aan deze Gelukseilanden zal worden.
