The Ponderosa Ranch
Op weg maar weer. Ik reed langs Lake Tahoe en was de naam al een aantal keren tegengekomen. Zelfs toen ik langs de Ponderosa Ranch kwam viel het kwartje nog niet. Maar toen ik Virginia City binnenreed wist ik waar ik die naam van kende. Bonanza! P(o)a en drie zonen. En steeds maar geen vrouw kunnen krijgen. Dat was zo ongeveer vijfentwintig jaar lang alles wat er te beleven was en toch keek iedereen. Daar in Virginia City woonde de sheriff en daar reden ze te paard naartoe als ze weer eens ruzie hadden gehad. Dus ik op zoek naar iets van de boys. Veel heb ik niet gevonden. En voor het Bonanza Café ga je niet op bedevaart. Rawhide en Gunsmoke waren volgens mij veel betere series, daar gebeurde tenminste iets, maar daar kan ik me nauwelijks meer iets van herinneren en van de Bonanza Boys weet ik nog alles. Hoe ze heetten, hoe ze spraken; ik zie ze zo weer voor me op die paarden door altijd hetzelfde landschap rijden. Op de een of andere manier had ik altijd een hekel aan Adam, maar toen die uit de serie geschreven werd heb ik daarna eigenlijk niet meer gekeken. En kijken was best een probleem want wij hadden thuis geen tv. Dus was ik altijd overgeleverd aan iemand met wie ik op de bank mocht. Ook die tune aan het begin zal ik nooit vergeten. Eigenlijk een heel irritant wijsje en toch wist je dan altijd wat er ging gebeuren. Zo voorspelbaar als Bonanza maken ze ze nu zelfs niet meer. Het enige onvoorspelbare aan Bonanza was eigenlijk de te vroege dood van Hoss en dat kwam alleen maar omdat hij echt dood ging. En dan die Chinese kok. Daar moest vooral aardig tegen gedaan worden, als hij maar nooit een gelijke werd. Het waren tenslotte de jaren zestig. Maar nu ik zo door Virginia City reed miste ik ze eigenlijk voor het eerst in 35 jaar. De Cartwrights. Allemaal dood nu, denk ik. In ieder geval Little Joe. Vond ik erger dan Elvis. Even tussendoor over Elvis: ik zag vandaag in een winkel wierookstokjes met Elvis-geur. Als hij zich in zijn graf om zou kunnen draaien, maar met die omvang ligt hij natuurlijk muurvast in die loden kist, zou hij dat doen. Terug naar de Ponderosa. Ik heb eens gelezen in een film-blooperboekje dat er weinig series zijn met zoveel bloopers als Bonanza. Bijvoorbeeld dat ze elkaar regelmatig bij hun echte namen noemen en dat Ben altijd een duidelijke, niet door de zon gebruinde afdruk van zijn horloge had op zijn arm. Verder deden ze ook niet echt moeite om de wielsporen uit te wissen van de auto waarop de camera stond die de paardrij scènes filmde. De serie speelde ergens rond 1870. En dat van die vrouwen wat maar niet lukte. In iedere serie kwam er wel een vrouw voorbij voor een van de jongens, maar dat duurde altijd maar één aflevering. Op de een of andere manier wilde er geen één bij hen blijven. Zou ik vroeger dan toch te veel naar Bonanza hebben gekeken? Maar aan de andere kant, P(o)a zei altijd tegen zijn zoons: ‘A Man can never be wrong when he is doing what he thinks is right’. Het leven is één grote Bonanza. En daar wil ik het mee afsluiten.
