Berat, one thousand windows and a dance

 

Berat, one thousand windows and a dance

De kasteelstad Berat had ik in 2013 gemist. Maar ze krijgt een tweede kans. Stad van duizend ramen, had ik ergens gelezen. De oude Ottomaanse huizen hangen tegen de heuvels aan als wasgoed op een waslijn. Wit, symmetrisch, scherp afgetekend tegen de rotsen. Ze lijken allemaal een beetje op elkaar, maar doen net genoeg hun best om niet hetzelfde te zijn. Hoog daarboven toornt de oude burcht erbovenuit. Van bovenaf is het uitzicht groots en weids. De Osum-rivier slingert door de vallei als een lint. Binnen de muren wonen nog steeds mensen. Echt wonen. Er hangt was te drogen. Er blaffen honden. Ik drink in alle vroegte een kop koffie. Oma zet het en haar kleinkind, van schat een jaar of tien, nog in pyjama praat honderduit. Haar Engels is opvallend goed. In augustus moet ze op school een dansje doen en laat het me alvast zien. Op melancholische muziek van haar mobiel beweegt ze zacht en precies. Ontroerend. Ze vraagt mij de video te posten op Instagram, doe ik maar niet om haar te beschermen maar hierbij een foto. Berat is stil om zeven in de ochtend, maar niet leeg. De geplaveide straten glimmen glad en zijn eeuwen oud.. Om negen uur opent het museum. Van de 42 kerken die eens binnen de muren stonden zijn er nog acht over. Allemaal gesloten op één na. En dat is het museum. Binnen hangen schitterende iconen, echt museumwaardig. Als ik weer naar buiten stap, zitten er drie hedendaagse iconen op een bankje.
Ze willen graag op de foto. Dat mag.