Back in Time Through Russia
On my way to St. Petersburg for a short trip through Russia. In 1982 I first set foot in the then called Soviet Union. In Vyborg near the Finnish border. It was a shock. Many staring people, everything about me seems to arouse their interest. Especially my Adidas sneakers, they really wanted them. Furthermore, empty shop windows and strange vehicles that, in the distance, looked like our cars. Leningrad, now St. Petersburg, was a surprise. So monumental, huge, wide and above all empty. It looked a little bit of Venice and Paris at the same time. From the moment I got off at the train station, I was owned by Intourist, the Russian State Travel Agency. They could also have called it KGB Travel. The assigned hotel was the Astoria, a large, old, worn-out, empty Victorian building. A huge suite with an incredible amount of antiques turned out to be for me. I thought I hadn't paid that much, but that didn't seem to matter. The food at the time was a different story. Menu cards with 82 pages where you could pick out the most delicious things but where the waiter later pointed out just three things that could be ordered, which were always tomato, potato and beet. Sometimes a pork chop or a trout, but then you had to be lucky. The taste was the same for all ingredients. But the most striking was the desire for Western clothing and music. People constantly asked me what my jeans, my sneakers or my denim jacket should cost. You had to change money at Intourist again, which you could only exchange with proof of purchase. There was virtually nothing for sale that was worth it, so you didn't need a lot of money. Yet the profit that you could make sounded far too attractive. Eventually (the official exchange rate four rubles for one guilder) my jacket went for 900 guilders, my jeans for 800 and my sneakers for 1200. Suddenly I was Ruble Rich! That later worked out well on the Transsiberia. There was hardly anything decent to eat, especially at breakfast there was a big shortage but there was plenty of Russian champagne and caviar. In Nachodka on the Pacific coast, on the way to the boat to Japan, there was an old woman with four not too good apples in her apron. There was still a good deal of rubles in my pocket. I chose the worst apple from her apron basket and paid with the bundle of rubles. They were worthless in five minutes so it wasn't such a good deed. The woman was startled, rustled through the notes and started crying. A little later a Russian sailor from the ship to Yokohama told me that I had just given her at least five years of retirement money as a gift. A nice end to a memorable journey through the still communist Soviet Union of 1982. Now on to the new Russia in 2019.
Back in Time Through Russia
Onderweg naar St. Petersburg voor een korte reis door Rusland. In 1982 zette ik een eerste voet in de toenmalige Sovjet Unie. In Vyborg bij de Finse grens. Een schok was het. Veel starende mensen, alles aan mij lijkt hun interesse te wekken. Vooral naar mijn Adidas gympen, die wilde ze wel hebben. Verder lege etalages en vreemde voertuigen die in de verte leken op onze auto’s. Leningrad, nu St. Petersburg, was een verrassing. Zo groots, weids en vooral leeg. Een beetje Venetië en Parijs tegelijkertijd. Vanaf het moment van het uitstappen op het station was ik eigendom van Intourist, het Russische Staats Reisbureau. Ze hadden het ook KGB Travel kunnen noemen. Het toegewezen hotel was het Astoria, een groot, oud, versleten, leeg Victoriaans gebouw. Een enorme suite met waanzinnig veel antiek bleek voor mij te zijn. Zoveel had ik niet betaald dacht ik maar dat scheen er niet toe te doen. Het eten destijds was een verhaal apart. Menukaarten met 82 pagina’s waar je de heerlijkste dingen uit mocht zoeken maar waar de ober later amper drie dingen aanwees die er te bestellen waren wat altijd tomaat, aardappel en biet was. Soms een karbonade of een forel, maar dan moest je veel geluk hebben. De smaak was overigens voor alle ingrediënten hetzelfde. Maar het meest opvallende was de zucht naar westerse kleding en muziek. Er werd voortdurend gevraagd wat mijn jeans, mijn gympen of mijn spijkerjasje moesten kosten. Je moest verplicht geld wisselen bij alweer Intourist wat je alleen met aankoopbewijs terug kon wisselen. Er was vrijwel niets te koop wat de moeite waard was dus veel geld had je niet nodig. Toch klonk de winst die je kon maken veel te aantrekkelijk. Uiteindelijk ging tegen de officiële Roebel koers mijn jasje weg voor 900 gulden, mijn jeans voor 800 en mijn gympen voor 1200. Plots was ik Roebelrijk! Dat kwam later op de Transsiberia goed uit. Er was nauwelijks iets fatsoenlijks te eten, vooral aan het ontbijt was een groot tekort maar er was volop Russische champagne en kaviaar. In Nachodka aan de kust van de Pacific op weg naar de boot naar Japan stond er een oud vrouwtje met in haar schort vier niet al te beste appels. In mijn broekzak zat nog een flinke rol roebels. Ik koos de slechtste appel uit haar schortmandje en betaalde met de bundel roebels. Over vijf minuten waren ze waardeloos dus zo’n goede daad was het niet. De vrouw schrok, ritselde door de biljetten en begon te huilen. Even later zei een Russische matroos van het schip dat ons naar Yokohama zou brengen dat ik haar minimaal vijf jaar pensioen cadeau had gedaan. Een mooi einde aan een memorabele reis door de nog communistische Sovjet Unie van 1982. Nu op naar het nieuwe Rusland van 2019.
