Finally Warschau
De conductrices in Polen moeten waar leveren voor hun geld. Je wordt veelvuldig op een geldig vervoersbewijs gecontroleerd. Dat van mij was een dag te oud, dan wordt het opletten. Ik weet niet of de trein hierdoor vertraging kreeg maar dat we nu op tijd in Warschau waren, nee dat lukte weer niet. Onderweg gleed Polen haast ongemerkt voorbij, een somber landschap waar op veel plekken de oude tijd nog niet voorbij was. Op papier had Warschau dezelfde temperatuur als Nederland maar hier sneed de kou door je botten. Een Warschau dat de in 1977, bij mijn eerste bezoek, nog zwartgeblakerd van de kolen en negentiende eeuws eruit had gezien. Gammele trams en vervoer per paard en kar, somber kijkende mensen en slecht smakend eten. Het communisme vierde nog hoogtij en de herbouw na de verwoestende tweede wereldoorlog was nog lang niet gereed. Hoe anders is het nu. De Eu heeft wagonladingen euro’s het land in gebracht en de Polen zelf zijn Europa af gaan maken met stucen en alles goedkoop en vakmatig te schilderen. Deze stad is onherkenbaar veranderd en ik moet hier nodig een keer in de zomer naar toe. Maar tussen alle nieuwbouw zie je nog steeds de woonblokken en kantoorgebouwen uit de tijd dat de architecten strikte orders vanuit Moskou hadden hoe er gebouwd moest worden. Soms fraai, meestal niet meer dan een kolos van beton.Maar ik schreef al, er waaide een ijskoude wind en mijn vage plannen om in de winter naar Siberië te reizen gaan voorlopig de ijskast in. Maar eerst moet ik eens opzoeken waarom Charles de Gaulle hier vereerd wordt.
