Bogor
Bogor Mountain is de attractie hier in het zuiden. Er gaat nu een 34 kilometer lange goede weg naar boven. Dat is ooit anders geweest en alleen het bouwen van de (zand)weg door de Fransen in het begin van de twintigste eeuw leidde tot meer dan 1000 doden. Gelukkig (?) vermeld een boekje waren het allemaal gevangenen die aan de weg moesten werken. Maar nu rijdt het comfortabel. Bloed, zweet en tranen voel je niet op die rubber banden.
In zijn Heydays was Bogor de plek voor de Franse kolonisten en voor rijke Chinezen om hun vrije tijd door te brengen. Een Casino en het enorme Bogor Palace Hotel opende haar deuren in 1925. De kerk was er al eerder gebouwd en bezit een roemruchte geschiedenis omdat in de oorlog tussen de Rode Khmer en de Vietnamezen de Khmer zich er maandenlang verschanst heeft terwijl de Vietnamezen vanaf een paar honderd meter voortdurend de kerk beschoten. Voor de rest is hier ook bijna alles wat een beetje oud is kapot. Vervallen, kapotgeschoten of gewoon nooit meer naar omgekeken. Het Bogor Palace hotel ziet eruit alsof het voor een filmdecor gebouwd is. De wat/pagoda is het enige uit vroeger jaren wat nog werkelijk in gebruik is. Daarnaast worden er nu veel monsterlijk lelijke hotels, casino’s en huizenblokken neergezet. In de toekomst zouden hier meer dan 100.000 mensen moeten gaan wonen. Wel comfortabel gezien de temperatuur die hier een stuk aangenamer is dan beneden aan de kust. Ik zag een aantal Cambodjanen werkelijk dansen naast hun auto’s en het genot van de frisse wind voelen. Bij een klif stonden er zelfs een paar waaghalzen helemaal voorover gebogen en om met hun handen de optrekkende mist te grijpen. Het moet voor mensen die altijd in Phnom Penh verblijven inderdaad een sensatie zijn dit te voelen.
Onderweg naar beneden nog gestopt bij het enorme beeld van Ya Mao. Het is geen beeltenis van Boeddha met tieten maar zij is de bewaker van de kust. Sint Christoffel in een vrouwelijke uitvoering. Zij waakt over de veiligheid van de reizigers die dan ook vele offers voor haar brengen. Haar echtgenoot verdronk op zee en sindsdien zit zij hier te wenen of te hopen op zijn terugkomst. Dat is niet duidelijk. De oude Khmer brachten haar vooral fallussen en bananen omdat ze er vanuit gingen dat ze die vooral mistte. Dit gaat tot op de dag van vandaag door.
