Hamadan and Koerds
Een dagje Hamadan. Je moet er maar opkomen. Zeventien (en een halve) kilometer door de stad gesjouwd en alles bekeken waar ik zin in had. Achteraf had ik mij kunnen beperken tot de tombes van Esther en Mordecay en dat had weer minder met die tombes te maken. Esther is de Esther uit de bijbel en ze heet eigenlijk anders maar dat doet minder ter zaken. Die Mordecai was haar oom. Hun tombes bevinden zich in een oude synagoge waarde linken met het Jodendom geen schade hebben opgelopen door de Islamitische Revolutie hier in Iran. Het is een sfeervolle synagoge waar je rondgeleid wordt door een pennenverzamelende Rabbi die, naar goed gebruik, achteraf zeurt over de ticketprijs, een fooi en die pennen natuurlijk. Je ticket krijg je vanzelfsprekend niet. Het was een leuke oude man die goed kon vertellen wat ik zag.
Voor de rest is het een leuke stad met veel bedrijvigheid en een stad waar de vrouwen zich wat vrijer gedragen dan op de meeste andere plekken. Ze kijken niet weg, nee ze kijken je vaak zelfs behoorlijk vrijmoedig aan. Een welkome verandering. Nu wonen er hier ook veel Koerden, dat scheelt. De weg vinden viel niet altijd mee, vandaar die vele kilometers en ik kon het door mij gewenste restaurant ook niet vinden. Ik eindigde maar weer in mijn stamkroeg. Voor mijn dagelijkse dosis Dough. Een soort van zure karnemelk. Het viel mij ook op dat hier overal op straat mensen een frietje mèt lopen te eten.
