Finally, a daughter
Toch nog een vriendin gekregen hier. Ze is pas vier maar erg trouw. Ze loopt de hele dag achter mij aan en stopt haar knuistje in mijn hand zo snel als ik een hand van mijn camera haal. Ze lijkt maar wat trots op haar nieuwe grote witte vriend of ziet ze mij als opa? Het is een tikkeltje verwarrend. Gisteravond wilde ze ook perse bij mij in de grote hut slapen maar haar moeder nam haar gedecideerd mee naar haar eigen bed. Vanochtend echter, toen ik om vijf uur door de vele hanen gewekt werd, lag ze heerlijk naast mij in de hangmat te soezen. Na de tweede nacht liet haar moeder haar maar begaan maar verbood haar ten strengste naast mij onder de klamboe te gaan liggen. Dat loste ze vervolgens op door op een doek naast mijn klamboe te gaan liggen met haar beentjes onder de klamboe geschoven. Het ziet er wel heel erg lief uit allemaal en ik heb een van die weinig momenten in mijn leven dat ik kinderen mis. Jammer is dat ze alleen bekkentrekkend op de foto wil. Heb ik eindelijk na 63 jaar een dochter heb ik dat weer. Geheugenkaarten vol met schele ogen, tongen die uitgestoken worden en handen die eendenbekken proberen te imiteren.
Nu hang ik een beetje zelf in de hangmat het ontwakende leventje in het dorpje te bekijken. Zo nu en dan krijg ik bezoek van een familie die op de foto wil of iemand die meer wil weten over Nederland. Hoe lang is dat nu vliegen, waarom komt een Nederlander naar Panama, hoe komt het dat wij zo goed zijn in honkbal (?). En een belangrijke vraag 'hoe groot is nu zo'n vliegtuig dat hier regelmatig komt overvliegen op weg naar de internationale luchthaven?" Dat daar 350 mensen in gaan, 3 keer zoveel als er hier mensen wonen is maar moeilijk voor te stellen. En dat ik daar straks weer ruim 11 uur in ga zitten...
