South of HuaHin
Vanuit Hua zakte ik tergend langzaam af langs de kust naar mijn doel van vandaag
Prachuap Khiri Khan. Toch gauw zo’n 140 kilometer. Ik was hier in het verleden een aantal keren gereden maar had nooit de moeite genomen om wat afslagen te nemen. Nu deed ik ze allemaal. Mooie baaitjes, veel etende Thai, een liftende aap, nationale parken met natuur, een wandeling door de mangrove, veel vissers en tot slot een magnifieke teakhouten tempel. Wat Ao Noi met Boeddha-beeld om te aanbidden en monniken om mee te praten. Ze vonden wel dat ik Boeddhist zou moeten worden maar toen ik zei dat ik vriendinnen had die het waren was dat ook goed. Ze hadden wel een podkast met teachings voor hen en ik dacht meteen ‘wat modern’. Toen bleek die podcast op een ouderwetse CD te staan. Misschien dat iemand nog een apparaat heeft om het ding af te spelen. Ik bleef vlakbij de tempel slapen en zag het oogverblindende teakhout steeds veranderen van kleur met de ondergaande zon. Ik vond dat ik nu ook verplicht was de grot met liggende boeddha’s te bezoeken. Tweehonderdvijfenzestig treden de berg op met gelukkig onderweg genoeg uitzicht om van te genieten. De beelden waren heel speciaal hadden de monniken mij verteld want Boeddha ligt op zijn linkerzij. Het hotel was duidelijk niet gewend aan buitenlandse bezoekers maar ze waren wel lief. Een reglement met verzoek om geen automatische wapens of durians mee naar de kamer te nemen kreeg ik voor het slapen gaan in mijn handen gedrukt.
