The Afghan Border
Tadzjikistan is een adembenemend mooi land, vol geweldige, vriendelijke en tevreden mensen. Het geeft een geruststellend gevoel van goedaardigheid dat erg charmant aanvoelt. Ik kan het maar gezegd hebben. Maar wat zij een goede weg noemen, noemen wij een slechte, dus hun slechte wegen zijn voor ons onbegaanbaar. Vandaag viel het mee. Bij een uitzichtpunt met veel noten en zuidvruchten kraampjes wilden de vrouwen zelf niet op de foto maar hun baby’s werden bijkans in mijn lens gepropt. Wat verderop bij de lunch werd ik met veel gelach ontvangen door een groep vrouwen. Eentje wilde trouwen maar ze liet mij geen verlovingsfoto maken. Toen heb ik de hele boel afgeblazen. Hierna kwamen we via een majesteitelijk landschap aan de grens met Afghanistan. Urenlang rijden langs een grensrivier, die je makkelijk zou kunnen oversteken, maakte mij gelukkig. Dat geluk leg ik later deze trip wel uit. Kleine jongetjes gooiden steentjes met gemak naar de overkant. Ik kwam tot de helft. De tocht was imponerend en ontroerend tegelijk. Tot ik de vele gevechtskoepels zag, deels bemand. En meer militairen die driftig deze grens aan het bewaken waren. Plots was de vriendelijkheid verdwenen, de zon ook en reden we Kalaikhum binnen.
