La Difunta Corea
Het is een intens droevig verhaal. En hier in Argentinië komt er geen einde aan. Overal in het land vind je stapels met lege plastic flessen, enorme stapels, soms met tempeltje, soms alleen die bergen plastic..En dat allemaal om de dorst te lessen van La Difunta Corea op haar tocht met haar pas geboren baby naar haar omgekomen man die vocht in de onafhankelijkheid oorlog van 1841 (deze verhalen zijn altijd lang geleden). Corea was bloedjemooi (deze vrouwen zijn altijd bloedjemooi), en had op haar tocht zo’n dorst en niemand wilde haar helpen. Bij Vallecito viel ze neder en stierf van de dorst. Maar haar pasgeboren baby dronk nog aan haar borst en na een paar dagen werd ze gevonden met een nog levende jongeman aan haar borst. Zoiets gaat door merg en been en houdt de Argentijnen nog steeds bezig. Een waterval aan volkskunst is het resultaat bij het heiligdom dat uiteindelijk ook door de Katholieke kerk gedoogd wordt. Ze is de heilige van alle reizigers en wie ben ik om daar dan niet bij stil te staan.
