Geysers and water in color
De derde dag. Vrieskou, tot in het hostel. Maar om half vier stond het ontbijt klaar en konden we kleumend de auto in. De Sol de Mañana geysers is het doel. De ochtend zon. Na een uurtje waren we er. Het zijn overigens helemaal geen geisers maar het is een werkende vulkaan waar sulfur opborrelt. Het is hier 5000 meter hoog maar aan deze hoogten waren we gewend geraakt. De modder borrelt lekker op in de vele kraters rondom. Daarna was het plonzen geblazen in de hotsprings. Ik bleef op de bagage passen van onze groep. Het hete water was zeker wel aantrekkelijk maar het gedoe met handdoeken, zwembroeken die ik niet bij mij had en het kleumen buiten de springs weerhielden mij ervan. Het passte ook goed bij mijn status in de groep. Hierna gingen we weer verder naar Laguna Verde, het meer met de veranderende kleuren terwijl je erna kijkt. Met de machtige vulkaan Licancabur op de achtergrond. David, onze Franse held, gaat deze morgen beklimmen. Ik ben erover heen dat ik iedere berg die ik zie wil beklimmen, maar anders was ik waarschijnlijk met hem mee gegaan. Eens is het genoeg. Op deze plek, zo sereen, had ik wel een dag willen blijven zitten. Gewoon kijken, naar de kleuren van de dag, de kleuren van het meer en de rust die uitgaat van deze plek. Maar we zijn een groep, we hebben drie dagen en onze Benjamin wil ook weer naar huis.
We rijden de hele dag langs de grens met Chili en de Atacama desert.
Hierna was het feest over en was het eigenlijk niet de bedoeling meer dat we nog fotostops maakten. Benjamin streek toch nog een paar keer over zijn hart. Bolivianen hebben grote harten. Het landschap bleef van mijn favoriete genre; de woestijn. Hij gooide er tot slot nog wat magnifieke rotspartijen in. Daarna was het op de cruisecontrol naar Uyuni. een laatste stop nog in San Cristobal, waar het ontbrak aan het waarom. Het was goed zo.
