Tashkent, homo van de verkeerde kant en rusteloze Russen
Zo, en dat was Oezbekistan alweer. Een bliksembezoek eigenlijk. Al heb ik de indruk dat ik weer veel gezien heb. Vandaag Tashkent. Een rondtoer door de stad, al in Nederland geregeld tegelijk met mijn aanbevelingsbrief voor mijn visum, een noodzaak hier. Ben trouwens op geen enkele reis zoveel gecontroleerd, aangehouden, doorzocht, binnenste buiten gekeerd en zoveel uit moeten leggen aan instanties, politie, douane en wie verder ook nog een pet op had. Maar hier in Oezbekistan gelukkig geen corrupte meegemaakt. Daar scoren ze punten mee. Mijn chauffeur voor de stadstoer vandaag had ik al eerder gehad om mij van airport naar stad en terug te brengen. Hij is Rus en dat valt niet mee hier in het Oezbeekser dan Oezbeeks Oezbekistan. Terwijl er net zoveel Tadjikistaner, Turkmenistaner en welk volk dan ook hier rondlopen dan etnische Oezbeken. Maar de Russen zijn niet populair meer. Aan de ene kant heel begrijpelijk omdat ze natuurlijk decennialang hier de lakens uitgedeeld hebben maar ook veel welvaart gebracht hebben en zeker op het gebied van onderwijs, gezondheidszorg en pensioenen de zaakjes prima voor elkaar hadden. Dat zelfs in vergelijking met de veel westerse landen. Het communisme had veel, teveel, kwalijke kanten maar op dat gebied deden ze het niet slecht. Maar het verhaal van mijn chauffeur was intens triest al bedoelde hij niet zielig over te komen. Integendeel. Hij gaf grif toe dat de Russen hier niet altijd kies waren geweest in hun optreden, Verre van. Maar zijn grootouders van beide kanten hadden keihard gewerkt hier in het ziekenhuis en in het onderwijs. Tegen grote offers was zijn opa de bergen in getrokken om daar een school te stichten, verloor drie kinderen, maar wilde dat zijn zoon, doorging toen hij het op moest geven vanwege zijn gezondheid. Zijn ouders hadden tot 1998 in het onderwijs gewerkt en werden daarna ontslagen. Nu was voor geen van hen echt kans op goede banen. Zijn vader was gestorven van verdriet en woede nadat ze hun huis uit gezet waren en hij verdiende nu gelukkig goed geld omdat hij voor een andere Rus toeristen en zakenlieden vervoerde door de stad. Hij wilde best naar het westen maar zijn hele familie woonde hier en ze wisten niet beter dan dat ze Oezbeken waren, al zag hier iedereen dat net even anders. Ze hadden eigenlijk geen rust meer en Rusland was ook voor hen verweggiestan.
Maar dan de homoseksuele ober die ik ook aan het begin van mijn trip hier ontmoet had in mijn hotel. Dat werd ook een triest maar toch ook grappig verhaal. De eerste keer vroeg hij mij al de oren van mijn hoofd over Amsterdam en dat dat toch wel het paradijs op aarde moest zijn. En wilde graag Duits met mij spreken omdat hij dat driftig aan het leren was. Nu ook, kwam hij steeds met zijn Duits leerboekje bij mij om de betekenis van woorden te vragen. Hij was nu aan het leren over het Duitse eten en wilde weten wat Schinken betekende. Ik zei hem dat dat ham was. Van welk beest wilde hij weten en toen ik zei dat ik dacht dat dat altijd van varken was wilde hij dat niet geloven. Ja, moslims en varkens doen het niet best samen, natuurlijk. Maar waarom wist ik dat niet zeker vroeg hij. Toen ik zei dat ik wel wat Duits sprak maar ook niet alles wist viel zijn mond open van verbazing. Maar ik was toch Nederlander en sprak toch Duits??? Ja, zijn gezicht stond niet vrolijk toen hij begreep dat Dutch en Duits twee verschillende talen waren en dat hij nu al twee jaar de verkeerde taal aan het leren was voor een baantje in de horeca van Amsterdam, zijn grote droom...
Nu op Tashkent Airport wachtend op mijn vlucht naar Almaty, eindelijk dan toch Kazakhstan al is het een nog korter bliksembezoek. Naast mij laat een Kazakh trots aan zijn vrienden zien wat hij hier in de taxfree gescoord heeft. Vijf Oilily tasjes! Tot ziens Oezbekistan(?).
