Rain and Tears
Vanochtend om vier uur (ja, het is vroeg licht hier), keek ik uit het raam en er viel mij maar een woord te binnen en dat was zompig. Een zware deken van mist lag over het Loch Erbill en het zag er niet naar uit dat het ooit beter zou worden. Vandaag moest ik vanaf deze desolate plek terugrijden naar Glasgow. Ian van het B&B had de computer uitgeschakeld van het internet (zijn buurman gebruikte de wifi illegaal en daar hield hij niet van) en ik zat zonder. Om zeven uur had Maggie pas het ontbijt op het programma staan. Slapen kwam er niet meer van dus maar wat door mijn foto’s heen gebladerd en dit verhaal begonnen. Wat een treurigheid dat reizen. Maggie zou dolgraag meerijden naar Glasgow vandaag maar haar man Ian was een Schot van de hooglanden en was hier geboren en wilde hier ook begraven worden. Maggie niet maar die had niets te vertellen klonk het in haar stem.
Om 07:23 reed ik weer door de Schotse hooglanden en moest mijn best doen om niet, ondanks de regen, om de 100 meter te stoppen voor een foto of gewoon ademloos kijken. Pas na anderhalf uur kwam ik de eerste tegenligger tegen, waar heb je dat nog in het Europa van deze tijd. En pas na 469 kilometer was daar het eerste tankstation langs de weg. Natuurlijk kun je een dorp of stad inrijden maar dit is wel heel frappant. En lastig als je niet volgetankt bent. Ik kwam precies uit. Schotland is een geweldige plek om rond te reizen, al dacht ik een paar keer waarom ben ik niet naar Griekenland gegaan. Ik ga hier snel weer terug komen. Kan mij van de andere keren dat ik hier was niet herinneren dat het zo mooi was.
