Texas!

 

Texas!

De eerste uren in Texas waande ik mij in een Duits sprekend land en het zou nog erger worden. Borden langs de weg met ‘Wilkommen’, ‘Niederstrasse’, ‘Almroad’ en ga maar door. Het oude stadje Gruene was naast idyllisch ook erg Duits al was de voertaal Texaans. De koffie kwam in halve liter bekers voor de maat ‘small’ en de muffins waren enorm en verkruimelden bij aanraking tot puinhoop. San Antonio daarentegen zou vooral Mexicaans dienen te zijn maar was eerder patriottisch Amerikaans. De “Almamo’ kende ik uit de jeugdverhalen met mijn jeugdheld Davy Crocket. In brons leek hij nog wel op mijn idool maar verkleed was het een watje zonder weerga. Zo gaan die jeugdromen snel naar de Filistijnen. San Antonio was leuk en de hamburger smaakte goed, godbetere het op het terras van de Hilton. Daarna diep Duitsland in. Luckenbach en Fredericksburg, cowboys en red necks, poedels en muziekanten. Overal speelde bandjes mooie ballads en de hele jaren zeventig. Het publiek op leeftijd maar daar mag ik niets over zeggen.