Angry Mombasa
Mijn eerste paar dagen Kenia, een stuk minder poëtisch dan een vlucht over de woestijn. Diep rood is een groot deel van het land volgens de diverse Buitenlandse Zaken. Vooral de binnenstad van Mombasa en dan speciaal rond de busstations is een no go area. Laat ik daar nu precies een hotel geboekt hebben. Sieraden, geld en camera thuis laten is het dringend advies. Maar zoals ik altijd zeg “ik moet een keer dood” en echt bang ben ik niet en de mens is in wezen goed. Ik lach, steek honderd duimen in de lucht en roep te pas en te onpas “Jambo!”. Ja, dat klopt, ander wit volk heb ik niet gezien. Dat ik niet in een toeristen hotspot was bleek toen ik een tuktuk driver vroeg om mij naar de topattractie van Mombasa te brengen. Ik zei vele malen Jezus Fort maar hij wist echt niet wat ik bedoelde. Het kwartje viel pas toen ik het Fort Jezus noemde. Het fort had meer souvenirshops dan bezienswaardigheden maar bij de uitgang voor de slaven neem ik altijd even de tijd om respect te betuigen aan de spirits van alle mensen die door deze ijzingwekkende gang zijn gegaan. Op weg naar Arabië of Amerika waar het pas echt diep rood was.Na het fort ging ik busjes fotograferen. Prachtig beschilderd met veel geweld en mooie vrouwen. Nog meer duisternis hing er in het enige café daar in de buurt waar ik dacht een koud 0.0 biertje te kunnen scoren. Daar moesten ze erg om lachen dus werd het een Tusker met alcohol en eindige voor dat moment Dry January. Ja, die kroeg zag er sinister en geweldig uit maar toch ben ik nu veilig in Nyali aan het strand aangekomen. Ook mooi. En ik heb het beach dweilorkest uitgenodigd voor Oeteldonk 2025.
